شعر ۲۲

ما را نظری نیست به جز بر رخِ دلدار

زاین‌رو نکند هیچ اثر طعنه‌ی اغیار

هرگز نبُود بر لب من شِکوه ز ایّام

هرچند عیان می‌شود از دیده‌ی خونبار

گنجینه‌ی بس راز، دل ماست، که سینه

ویرانه بُود؛ جایگهِ این‌همه اسرار

تقدیر رقم زد که من از تیر نگاهت

دین و دل خود را بدهم جمله به یک‌بار

دیوانه‌ی عشق است به دامِ سرِ زلفت

آزاد کجا می‌شود این صید گرفتار؟

کو تاب و تحمّل؟ که دگر صبر نمانده

بیچاره دلم، خون شده از ناله‌ی بسیار

خون از مژه چون سیل به گلزار روان است

بلبل شده زاین عشق مرا مونس و غمخوار

با نغمه‌ی خود بر تنِ «افتاده» شرر زد

گر سوخت، نهان داشت؛ مکن هیچ تو انکار...

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ اکبر محکمی ✽

شعر ۲۱

این پنج روز عمر، جوانی به کس نمانْد

پیری رسید و با دلِ پرآرزو گریست...

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ اکبر محکمی ✽