شعر ۱۰۱

عاقبت کوی تو ما را مسکنِ دل می‌شود

هر کجا پا ماند از رفتار، منزل می‌شود

عشق را می‌دار در خاطر، که می‌افتد به دام

مرغِ زیرک چون ز یادِ لانه غافل می‌شود

آنچه می‌کارد -اگر نیک است یا بد- عاقبت

حاصل دهقان، همان در وقت حاصل می‌شود

مستِ عشقم، زلف را بردار از پای دلم

در کجا دیوانه از زنجیر عاقل می‌شود؟

می‌رود از دست او سررشته‌ی آسودگی

هرکه چون «قصّاب» بر روی تو عاشق می‌شود...

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ قصاب کاشانی ✽