شعر ۱۴۵

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

اَلفم ز لوح هستی، همه هیچ در نشانی

به بقای غیر قائم، ز وجود خویش فانی

صف آخر ایستاده، به امید بِه‌نشینی

ز تحرّک آرمیده، به صفات بی‌نشانی

صفت الف ندارم که الف کژی ندارد

همه نقش من کژ آمد ز صحیفه‌ی معانی

فلک از زمین به حیلت نشناسم، ارچه هستم

چو فلک به خیره‌گردی، چو زمین به ناروانی

نه چو آبم از طراوت، نه چو آتشم ز رفعت

نه چو بادم از لطافت، نه چو خاکم از گرانی

منم آن خَسی کم از کم که به حَبّه‌ای نیرزم

اگرم جُوی بدانی، نخری به رایگانی

نه فرشته‌ای نه شیطان، ز کدام کارگاهی؟

نه مقیم و نه مسافر، ز کدام آستانی؟

مَلکا! -به حقّ یاران - که مرا به یاری خود

ز بلای یار نادان، همه‌عمر وارَهانی...

✸✸✸

شهاب مهمره

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰