شعر ۱۴۷

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

در تبم گاه عرق، مستیِ دیگرگون است

بی‌لبت شیشه‌ی مِی، آبله‌ی پُرخون است

نخلِ شادی چه نشانم؟ که نهالِ غم او

در زمینِ دل من سرزده روزافزون است

گرچه گردون ز مَهی بر دل من داغ نهاد

اخترِ سوخته‌ام داغ دلِ گردون است

هرکجا ریخته لیلی ز مژه، اشکِ نیاز

خارِ غم سرزده و در قدمِ مجنون است

یار در حلقه‌ی عشّاق ندارد گذری

آه، کز دایره‌ی اهل وفا بیرون است

کوه، منّت چه نهد شادیِ وصلم امروز؟

که ز سیلِ غم او، روز دگر هامون است

«آصفی!» ملکِ سلیمان مطَلب، پُرس ز مور

که نهان زیر زمین، حال سلیمان چون است...

✸✸✸

آصفی هروی

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰