شعر ۱۱۹

من غریبم، مگر از دردِ غمت سوخته‌ام

دل به تنهایی و دلتنگی تو، دوخته‌ام

هرکجا سردی و تنهایی مردم بینم

مثل یک آتش ناگاه برافروخته‌ام

هرکجا دست نوازش طلبد، خواهم رفت

من همان عاشق دلداده و دلسوخته‌ام

زندگی خونِ جگر خوردن و خندیدن ماست

عشق را با همه‌جان در جگر اندوخته‌ام

«آهنا!» مردم دنیا نفریبند تو را

راستی، غیر خدا بر که نظر دوخته‌ام؟

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ اخلاق آهن ✽