شعر ۸۱

عشق در دل می‌کند خُنیاگری

نغمه‌اش را من نگیرم سرسری

نغمه‌ها بشنیدم اندر روزگار

زیرِ طاقِ گنبدِ نیلوفری

گَه شنیدم نغمه‌ی جاه و جلال

گَه شنیدم های‌هوی سَروری

گَه سرودی خوش‌طنین در جان فکند

از زبانِ شهرت و نام‌آوری

گَه نیوشیدم نَشیدِ گل‌فروش

گاه بشنُفتم صلای گوهری

هیچ‌یک زاین نغمه‌ها و بانگ‌ها

جان من واله نکرد، از ساحری

لیک با گلبانگِ عشقِ راستین

از تن و از جان خود گشتم بَری

دین و دل درباختم در پای آن

محو گشتم، محو او سرتاسری

عشق تا بر ریشه‌ی من آب داد

رَستم از رنج و ملالِ بی‌بَری

آسمان‌ها درنَوردیدم به شوق

فارغ از تشویشِ بی بال و پری

پرتو خورشید، زیباتر نمود

در دو چشم و نورِ ماه و مشتری

هرچه زشتی بود، زیبا جلوه کرد

پیش من، هرگاه کردم داوری

عشق، عاشق را به گردون می‌برد

گوید او را: "چون به پایین بنگری،

در زمین، یکسان شود پست و بلند

زشت با زیبا نماید همسری

رو به چشمِ عشق در گیتی نگر

تا نبینی زشتی و بدگوهری..."

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ رعدی آذرخشی ✽