شعر ۲۶

از فقر نگر افسرِ سلطانی ما را

در مُلک فنا، تخت سلیمانی ما را

من باده خورم هردَم و زاهد همه حسرت

داناییِ وی بنگر و نادانی ما را

بس توبه ز عشق تو نمودیم و شکستیم

بنگر تو ز هر توبه پشیمانی ما را

زاین چاه و رَسَن کز زَنَخ و زلف تو داری

کِی هست رهایی دلِ زندانی ما را...؟

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ آثار ارسنجانی ✽