شعر ۴۲

مرا از گوشه‌ی چشمی چو بنْوازی، عجب نبْود

که از هر گوشه مردم را به زاری متّصل خواهی!

چه پیمان‌ها که بُگسستی ز روی سست‌پیمانی

چرا ای سخت‌دل خود را چنین پیمان‌گسل خواهی؟

ز تابِ شمعِ رویت سوخت دی پروانه‌وَش، اما

از آن ترسم که هم زآن شعله، جان را مشتعل خواهی

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ آسوده‌ی شیرازی ✽