شعر ۴۶

این منم کز چشمِ یارم آسمان انداخته

برده دل از دست و دور از دلْسِتان انداخته

عندلیبی را همی‌مانم که از بُستان مرا

در بیابان، جنبشِ بادِ وزان انداخته

یا به واپَس‌مانده‌ای مانم کَش اندر قافله

از نظر یک‌باره میرِ کاروان انداخته

ای خداوندی که از بهرِ نثارِ مَقدمت

آسمان، لؤلؤی لالا زَاختران انداخته

بر رهی گر برگشایی یک نظر از مَکْرُمَت

غم ندارم گر ز چشمم آسمان انداخته...

‏⊱ ━━━━━━━━━ ⊰

✽ آشفته‌ی شیرازی ✽